Αξιολογώντας τον πολιτικό μας «αχταρμά» - Γιώργος Πιπερόπουλος

Με τίτλο «Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας Ανάστασης» δημοσιεύθηκε εδώ στον αγαπημένο διαδικτυακό ιστότοπο η δική μου ερμηνεία της επανάκαμψης του κ Τσίπρα στην ενεργό πολιτική ζωή (αναμένουν πολλοί στο ακουστικό τους για παρόμοια ανακοίνωση από τον κ Σαμαρά) ενώ συνεχίζουν να συγκλονίζουν την Κυβέρνηση το έγκλημα των Τεμπών, η ληστεία του ΟΠΕΚΕΠΕ και οι πικρές διαπιστώσεις της Ευρωπαίας εισαγγελέως για εντυπωσιακά επίπεδα διαφθοράς στην χώρα μας και οι 23 μέρες «απεργίας πείνας» του χαροκαμένου πατέρα κ Ρούτσι...
Αναρωτιούνται πολλοί γιατί μέχρι στιγμής δεν έχει ανακοινωθεί ούτε ΜΙΑ παραίτηση από το Βουλευτικό αξίωμα κάποιου ή κάποιας από τους 300 που συμμετέχουν στο Κοινοβούλιο με τη δήλωση ότι τον ή την έχουν κουράσει και αηδιάσει τα πολιτικά τερτίπια ανδρών και γυναικών «επαγγελματιών της Πολιτικής» που εκλέγονται από φτωχοποιημένους Έλληνες..

Μέ μια παρόμοια δήλωση, με παρόμοια λόγια, είχε παραιτηθεί το 1990 από το βουλευτικό αξίωμα η μεγάλη ηθοποιός μας κ Άννα Συνοδινού η οποία είχε επιλεγεί από τον μακαρίτη Κωνσταντίνο Καραμανλή και, μολονότι μέλος της Αριστεράς, είχε εκλεγεί με τη Ν.Δ. από το 1974...

Σήμερα δεν θα συνεχίσω με αναφορές στους Πολιτικούς μας αλλά θα στρέψω το βλέμμα μου και ελπίζω και εσείς σε εμάς τους πολίτες, σε εμάς τους ψηφοφόρους επιχειρώντας να ψυχαναλύσω τον Εθνικό μας πολιτικό «αχταρμά»...

Στην ψυχοκοινωνική θεωρία αποτελεί κοινά αποδεκτή θέση ότι η χάραξη ορίων και ο προσδιορισμός κάποιων στοιχείων αποδεκτής ατομικής και συλλογικής συμπεριφοράς είναι απαραίτητα για τη θεμελίωση «πλαισίων αναφοράς» που απορρέουν από το πλέγμα των γραπτών και άγραφων νόμων που τα διέπουν και από τη φύση των δεδομένων δομών και θεσμών που στοιχειοθετούν την κοινά αποδεκτή συστοιχία ηθών και εθίμων.

Στην πατρίδα μας οι σχέσεις Κράτους – πολίτη ήταν ανέκαθεν όχι μόνο δυσλειτουργικές, αλλά ίσως θα πρέπει, επί τέλους, να τις δούμε και σαν εντυπωσιακά… ψυχοπαθολογικές. Η ψυχοπαθολογική συμπτωματολογία αυτής της σχέσης εστιάζεται στην κραυγαλέα αντίφαση της συμπεριφοράς ημών των πολιτών απέναντι στο Ελληνικό Κράτος.

Έτσι, τη στιγμή που οι Έλληνες κάθε νέας γενιάς εθίζονταν στο να θεωρούν το Κράτος ως «καταπιεστικό, φορομπηχτικό, υδροκέφαλο, ψυχρό αφεντικό», ταυτόχρονα κοινωνικοποιούσαμε τις νεότερες γενιές να προσβλέπουν σε αυτό το δυσλειτουργικό Κράτος ως «τον καλό πατέρα, τον πιο σίγουρο εργοδότη, μια παροιμιακή αγελάδα που πάντα περίμενε την εναλλαγή από Μπλε σε Πράσινη και από Πράσινη σε Μπλε (και για μια 5ετία πολύχρωμη) Κυβέρνηση για να αρμεχτεί από τα… δικά της παιδιά!».

Με άλλα λόγια, γενιά μετά από γενιά, οι νεοέλληνες αναπτύξαμε τη σχιζοτυπική συμπεριφορά, σαδομαζοχιστικών τάσεων, όπου περιμέναμε να ευνοηθούμε από το Κράτος που αντιμετωπίζαμε με καχυποψία αλλά και με εμφανή συμπτώματα παράνοιας άσχετα με το πού στεκόμασταν ιδεολογικά!..

Εμείς ως πολίτες-ψηφοφόροι-Κομματικά ενταγμένοι δημιουργήσαμε και συνεχίζουμε να καλλιεργούμε τον Εθνικό μας πολιτικό «αχταρμά» αλλά νομίζω ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να αποφασίσουμε ως Λαός:

Τι σημαίνει Αριστερός, τί Δεξιός, τί Κεντρώος;

Τι σημαίνει Συντηρητικός, τί Προοδευτικός;

Τι σημαίνει Κομμουνιστής, τι Σοσιαλιστής, τι Φιλελεύθερος;

Και, πάνω από όλα, τι σημαίνει Πατριώτης;

Κατηγορούμε μέρα, νύχτα το πολιτικό Σύστημα που με ισχυρότατο «ένστικτο επιβίωσης» κάνει αυτό που υπογράμμισα στο άρθρο μου για την πολιτική «Ανάσταση» του κ Τσίπρα, δηλαδή «αλλάζει τα πρόσωπα που εμείς βλέπουμε και ψηφίζουμε αλλά το ίδιο παραμένει ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΑ ΣΤΑΘΕΡΟ...

Προτείνω την επόμενη φορά που θα πικραθούμε και θα θυμώσουμε με όσα κάνουν όλα τα Κόμματα και όλοι οι πολιτικοί μας μέλη του Συστήματος πριν αρχίσουμε να τους κατηγορούμε να κοιταχτούμε ο καθένας και η καθεμιά μας στο καθρέπτη μας!...

Κλείνω προσκαλώντας σας φίλοι αναγνώστες όταν βρεθεί χρόνος να ακούσετε τον 25-λεπτο μονόλογό μου για όλα τα παραπάνω και ακόμη περισσότερα στο Youtube (Mrgnosi2go) που ξεκινά από το 8o λεπτό και έχει κάνει σχεδόν 53,000 προβολές χρησιμοποιώντας τoν παρακάτω σύνδεσμο:

https://www.youtube.com/watch?v=ghxa0VH-HMU